Paraveterinair Maaike beschrijft op zeer persoonlijke wijze de zware operatie van het eigen hond!
Als medewerker in een dierenkliniek ontkom je er niet aan dat je eigen huisdier ook een keer medische hulp nodig heeft. Zo ook mijn 8 jarige Drentse Patrijshond Baukje. Vorig jaar november ontdekte ik bij haar een bult in de melkklier. Om erger te voorkomen moet dit verwijderd te worden. Mee naar de kliniek dus en dierenarts Sanne kijkt haar na. De bult wordt opgemeten en we besluiten samen om haar tijdens deze operatie ook direct te steriliseren. Steriliseren doen we in de rustfase, dit houdt in 3 maanden na de loopsheid. Omdat Baukje in januari weer loops moet worden plannen we de operatie in april.
Een maand voor de operatie neem ik Baukje weer mee naar de kliniek. Om te kijken of er eventuele uitzaaiingen zijn maken we röntgenfoto’s van de longen. Daarnaast doen we een uitgebreid bloedonderzoek om te kijken of alles normaal functioneert. Alles ziet er goed uit, groen licht voor de operatie!
Helaas is de bult wel groter geworden en zijn er nu meerdere bultjes bij andere melklieren te voelen. Dit houdt in dat de gehele melklijst verwijderd moet worden, aan beide kanten. Dit is een zware ingreep en kan niet in 1 keer. We gaan haar dus eerst steriliseren en verwijderen dan tegelijk de rechter melklijst met de grote bult. De andere melklijst operatie doen we 2 tot 3 maanden later.
1 april is D-Day. Ik besluit zelf de narcose tijdens de operatie te doen, maar collega paraveterinair Lisa is zo lief om back up te staan mocht het toch niet gaan. Deze operatie is namelijk geen fijn gezicht bij een patiënt, laat staan als het je eigen hond is.
Met een steen in de maag dus weer op naar Dodewaard. Baukje met grote vraagtekens achter in de auto want: HALLO BAAS, IK HEB GEEN ETEN OP???!
Sanne kijkt haar weer na voor de narcose en geeft haar de premedicatie. Baukje en ik nemen plaats in spreekkamer 3 waar de injecties rustig kunnen inwerken. Collega paraveterinair Marise komt nog langs met drinken voor mij en een aai voor Baukje. 20 minuten later begint Baukje wat duf te worden en kunnen we met de voorbereiding beginnen. Lisa prikt netjes de braunule in de ader in de voorpoot en het infuus wordt aangezet. Ze brengt het inleidende narcose middel in en Baukje wordt langzaam aan slapper in mijn armen, welterusten meid.
De tube wordt in de luchtpijp gebracht en Baukje gaat over op de gas met zuurstof narcose. Als ze voldoende weg is begin ik de haren op de buik weg te scheren. Sanne komt even kijken tot hoever er geschoren moet worden en merkt op dat de huid van Baukje wat gelig ziet. Dit kan duiden op een lever probleem en daarom nemen we bloed af om te onderzoeken.
Inmiddels is het operatiegebied geschoren en gewassen en leggen we Baukje over op de OK tafel. We sluiten haar aan op de monitoren en die laten een mooie narcose zien. Dierenarts Tamara heeft een gaatje in de agenda en helpt Sanne mee met de operatie tot haar volgende patiënt er is. Als ze beiden steriel zijn, gewassen en hun schort aan hebben kan de operatie beginnen.
Ze beginnen met de sterilisatie. Dit verloopt voorspoedig en is eigenlijk al snel achter de rug. De spierlaag wordt dicht gehecht en vanuit de snede van de huid wordt er langs de gehele rechter melklijst gesneden zodat er 1 lange snee ontstaat. Baukje doet het geweldig in de narcose en blijft heel stabiel op de monitoren. Lisa komt helaas met wat minder nieuws: de bloeduitslagen zijn behoorlijk afwijkend… Hoge leverwaardes en lage rode en witte bloedcellen…
Sanne probeert hierdoor zoveel mogelijk bloed te besparen. Echter, er lopen veel bloedvaten naar de melkklieren waardoor dit wordt bemoeilijkt. Door de aders dicht te branden proberen we zo min mogelijk bloed te verliezen. Ik aai Baukje over haar bol als Sanne klaar is met het verwijderen van de melklijst, wat een grote wond… Sanne hecht het netjes dicht, we maken haar schoon en leggen een drukverband aan. Na een lange zware operatie is Baukje klaar. Ondanks de warmtemat tijdens de operatie, is haar temperatuur behoorlijk gezakt naar 34,8. Snel brengen we haar over naar de kennel waar een warmte mat, warmte lamp en warmte deken zijn klaar gelegd om haar zo snel mogelijk weer op temperatuur te brengen.
Ik ga naast haar zitten in de kennel en aai haar over haar koppie. Baukje komt gelukkig snel bij uit de narcose en ook haar temperatuur stijgt snel. Maar ach, wat heb ik het met haar te doen!
Na een tijdje wachten verwijderd Sanne het drukverband. Helaas gaat de huid toch weer wat bloeden, dus wordt er weer een drukverband aangelegd. Dit mag de volgende dag verwijderd worden en in de tussentijd goed in de gaten houden dat het niet teveel bloedt.
Als ze voldoende op temperatuur is leg ik haar samen met Marise achterin de auto. Lekker naar huis. Thuis aangekomen lopen onze andere twee honden, Kwispel (moeder van Baukje) en Juulke (dochter van Baukje) druk heen en weer: waar ben jij nou de hele dag geweest Baukje?! We moeten ze een beetje sussen, laten ze even ruiken en leiden Baukje daarna naar de plaats in de woonkamer. Daar gaat ze rustig liggen.
We hebben besloten om de komende nachten bij haar te blijven en ik lig die nacht op de bank om haar in de gaten te houden. Nog even naar buiten om te plassen, Kwispel en Juulke op de vaste plaats en Baukje los zodat ze rustig kan liggen. Soms loopt ze wat heen en weer om vervolgens bij de bank te gaan liggen. Rustig vallen we in slaap.
Om half 3 ’s nachts schrik ik wakker van een doffe klap. Verschrikt kijk ik om me heen, maar zie Baukje niet. Wat blijkt: ze is over het hekje gesprongen om bij de andere honden te gaan liggen… hoe verzin je het…. Ik haal haar eruit en check snel de wond. Gelukkig ziet deze er nog goed uit en ik zie geen bloed. Ik leg haar weer op de plaats in de woonkamer en doe de tussendeur dicht. Nog een aantal keren bekijk ik de wond of deze echt niet is gaan bloeden en val vervolgens weer in slaap.
’S Ochtends word ik wakker en Baukje ligt naast mij op de grond te slapen, wat zijn ze toch trouw die dieren. De voerbakken worden gevuld en de medicatie doe ik bij de brokken. Baukje eet alles snel en smakelijk op. Daarna op naar de kliniek voor controle. Sanne kijkt haar na en alles ziet er goed uit.
In de middag moeten we helaas weer terug… Hoe, geen idee, maar er komen wat openingen bij de wond en dus moeten er wat hechtingen bij. Tamara kijkt het na, maar heeft een druk programma. Dus heeft paraveterinair Liesbeth de openingen schoon gemaakt, lokaal verdoofd en er 5 extra hechtingen bij gezet. Paraveterinair Jessica komt ook even kijken hoe het met Baukje gaat. Gelukkig laat ze het allemaal rustig toe en even later zit de wond weer mooi dicht.
Zaterdagavond wil Baukje de brokken niet meer eten. Snel naar de winkel om blikvoer te halen, waar ze een beetje van inneemt maar niet met smaak. Dit is zo raar om te zien, onze honden eten altijd! (We noemen ze altijd labradors in een Drents pak)
Zondagochtend wil ze helemaal niet meer eten en ligt ze af en toe te bibberen op de plaats. Toevallig appt Sanne mij met de vraag hoe het gaat. Ze adviseert om op de praktijk A/D blikvoer te halen. Dit is energierijk en de meeste dieren gaan hierdoor weer eten. Zelf zit ik in quarantaine omdat ik die ochtend corona gerelateerde klachten heb en ben getest. Toevallig is dierenarts Peter op de praktijk voor een patiënt en hij is zo aardig om wat blikjes langs te brengen, gelukkig eet ze hier wel wat van.
Maandag, tweede paasdag, eet ze ook dit helaas niet tot bijna niet. Ze blijft gele slijmvliezen hebben en ligt te bibberen. Echt niet in orde. Ook haar urine heeft een rare kleur. Gelukkig heeft ze geen koorts en de wondheling, die we 2x daags insmeren met dermiel, gaat goed.
Dinsdag neem ik haar mee naar de praktijk. Ik heb de ochtendurine opgevangen voor onderzoek. Ze heeft 1 blikje A/D voer gegeten, het lijkt wat beter te gaan. Maar als ze onderweg naar de praktijk alles uitbraakt zakt de moed me in de schoenen. Sanne en Marise stellen me gerust. Door de antibiotica is ze misselijk en wilt daarom niet eten. Snel een injectie erin om de misselijkheid tegen te gaan en een andere pijnstillende injectie. Het urine onderzoek is behoorlijk afwijkend, waarschijnlijk door de lever. De injectie tegen de misselijkheid gaat werken want Baukje begint weer wat te eten en dit blijft erin. Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht vraag ik mezelf af… bij een klant zou ik dit al veel eerder hebben aangegeven…
Woensdag en donderdag herhaal ik de injecties en dat werpt zijn vruchten af. Donderdagavond eet Baukje weer haar eigen brokken en ziet ze er een stuk fitter uit. Ze heeft geen gele slijmvliezen meer en ook de urine krijgt weer een normale kleur.
Vrijdag word ik door Sanne gebeld. De uitslag van het onderzoek van de bulten is binnen. 2 zijn er goedaardig, maar de andere 2 zijn carcinoom tumoren. Dit is kwaadaardig, maar gelukkig graad 1. Wat inhoudt laag kwaadaardig en een lagere kans op uitzaaiingen.
Of deze er komen is dus afwachten. De andere melklijst moet ook nog verwijderd worden. Maar eerst goed aansterken en kijken hoe het met de lever gaat door middel van bloed en echo onderzoek. Spannend dus en hopen dat het allemaal mee valt!
In onze kliniek zijn we erg betrokken bij huisdier en baas. Nu heb ik dit zelf mogen ervaren en hoe fijn dit is. Meerdere appjes, telefoontjes en persoonlijke vragen van collega’s hoe het met Baukje ging. Daarom wil ik hun allemaal bedanken voor hun steun en hulp. Wat werken we toch in een fijn team!
De wond 1 week na de operatieParaveterinair Maaike